Mjez namaj

Naši rejowarjo a rejowarjo Gerharta Hauptmannoweho dźiwadła Zhorjelc-Žitawa zwjazuja w jónkrótnej koprodukciji stile, rěče a tradicije. We wosebitym rejowanskim projekće so wuměłcy mjez sobu choreografuja – jónu mócnišo, jónu poetisce, přeco pak překwapjejo. Kóždy pohib powěda wo identiće a wćipnosći kaž tež wo přeću, wot sebje a zhromadnje wuknyć. Folkloristiske korjenje zetkaja tu načasne formy wuraza, techniska wufilowanosć zetka kreatiwnu swobodu. W procesu nastanje rěč rejowanja, kotraž nikomu njesłuša – a tola wšitkich přeprošuje. Publikum smě wo wuměłskim zbliženju swědčić. Rozdźěle so tu jenož njeakceptuja, ale do srjedźišća staja. Tak nastanje žiwy dialog bjez słowa – sprawny, zmužity a bjezposrědni, kiž njesłuša do klasiskeho repertoira. Je to přeprošenje wšitkim, kotřiž reju lubuja, wšitkim, kotřiž nochcedźa so dodźiwać a wšěm, kotřiž chcedźa začuwać, što so stanje, hdyž dowěra a kreatiwita směr postajatej.