Kiž je z wětrom přišoł

Hoberske njewjedro docpě lěs nad Čornobóhom. Sylny wichor přiwěje rědkeho hósća zdaloka – papagaja z Brazilskeje – direktnje do hěty zeloweje chodojty, kiž tam ze swojim kocorom bydli. Na swojim dalokim lěće přez morjo je sej wón křidło zranił, tak zo dyrbi chwilu pola chodojty wostać. Wón zezna so z lěsnymi ptakami, kiž so runje na ptači kwas přihotuja a kwasnu rejku zwučuja. Prěnje zetkanje pak bu za papagaja jara zrudźace, přetož ptaki dźiwaja so přez jeho dźiwne zwonkowne a so jemu wusměja, dokelž njezamóže rejować. Za to móže pak wón wulkotnje spěwać a překwapi jich na tute wašnje. Cyła naležnosć so z tym skomplikuje, zo sroka, zakuzłana wot spěwa papagaja, na swojim kwasu z hawronom dwělować započina. Cuzy papagaj pak ani njewě, zo je sroka ptačokwasna njewjesta. Dokelž pomocliwa chodojta nětko w cyłej hrě tež hišće sobuměšeć poča a z tym haru powjetši, wuwije so na dožiwjenjach bohata stawizna, kiž so po wrótnej nocy w lěsu tola hišće derje skónči. Hawron w swojej njepowalnej wěrje do lubosće móže so ze swojej sroku na wulkotnym kwasnym swjedźenju woženić. A papagaj je při tym witany hósć – haj, na kóncu samo přećel. 

Ak jo z wětšom pśišeł

Tšašne njewjedro jo dojšło do góle na górje Carnobog a mócny wětš jo pśiduł rědkego gósća wótdaloka  - papagaja z Brazilskeje – direktnje do budki zeloweje chodoty, kenž how ze swójim kocorom žywa jo. Na swójom dłujkem lěśe pśez mórjo jo se kśidło zranił, dla cogož musy wěsty cas pla chodoty wóstaś. How pśiźo z gólnymi ptaškami do kontakta, kenž su rowno srjejź pśigótowanjow za ptaškowu swajźbu a swajźbnu reju zwucuju. Prědne zmakanje z nimi pak jo wjelika njedara za papagaja, pśeto ptaški se wjelgin źiwaju jogo źiwnemu wuglědanju a se jomu smjeju, dokulaž rejowaś njamóžo. Za to pak móžo wjelgin rědnje spiwaś a imponěrujo na tu wašnju. Wšykno se pak skomplicěrujo z tym, až  sroka, wobguslowana wót jogo spiwanja, chapja cwiblowaś na swójej swajźbje z wronom, a papagaj ako cuzy razka njewě, až jo wóna njewjesta ptaškoweje swajźby. Dokulaž se něnt chapja teke pomocniwa chodota zaměšaś a z tym hyšći wěcej njeměra napórajo,  rozwija se na tšojenjach bogata štucka, kenž pó njemudrej nocy w góli weto hyšći swój dobry kóńc namakajo. Wron ze swójeju njepówalneje dowěru do lubosći móžo se ze swójeju sroku na wjelicnem swajźbnem swěźenju wóženiś. A papagaj jo pśi tom witany gósć – slědkoju samo pśijaśel.